Ludzie nas wczoraj kochają, jutro nienawidzą, albo odwrotnie, a przez resztę czasu pozostają mniej lub bardziej letni (statystycznie rzecz biorąc, większość populacji ma nas zwyczajnie w dupie). Z głębokiej tęsknoty za miłością bezwarunkową i ponadczasową (a także z innych przyczyn, o czym kiedy i gdzie indziej) wytwarzamy sobie iluzję jakiegoś transcendentnego bytu lub bytów, które miałyby tę potrzebę zaspokoić – i połowicznie to się nawet może udać, bowiem jako istoty wielowarstwowo wysoce skomplikowane, jesteśmy w stanie obdarzać miłością również czyste idee. Drugą połowę możemy sobie co najwyżej dowyobrażać, bo bez wyobraźni próżno oczekiwać, aby czysta idea odwzajemniała nasze uczucia.

Tymczasem w naszym codziennym doświadczeniu, w świecie całkiem namacalnym, a nawet ciepłym i puszystym, żyją istoty gotowe już-teraz-natychmiast-i-na-zawsze obdarować i przyjąć miłość, która nie jest za coś ani po coś.

Oto Pszczółka, jamniczka szorstkowłosa miniaturowa, piesełka podróżująca. Zdaje się nam, że w oficjalnej taksonomii kynologicznej taka grupa jak Psy Podróżujące na chwilę obecną nie występuje, co Pszczółce bynajmniej nie przeszkadza, bo jej potrzeba przynależności jest wprawdzie ponadprzeciętnie wysoka, ale jedynie w odniesieniu do wąskiego grona najbliższych, czyli nas, jej rodziny. W naszym rydwanie jest ona białym koniem, roztropnym i umiarkowanie zainteresowanym wyzwaniami związanymi z odkrywaniem nowych miejsc, dzięki czemu pełni rolę czynnika hamującego.  Ponad wszystko ceni sobie bezpieczeństwo i bliskość, nie sądźcie jednak, że brak jej męstwa. W tej sekcji Pszczółka opowie Wam o swoich nierzadko dramatycznych przygodach na szlaku.