Nacytowałam się i nakomentowałam cudzych myśli w swoim życiu wystarczająco dużo, by na chwilę obecną nie odczuwać potrzeby kontynuacji tego procederu, w szczególności tu, czyli w moim własnym świecie, wykreowanym dobrowolnie na wzór i podobieństwo idei zawartych w moim umyśle. Spodziewajcie się zatem raczej lekkiego i niezobowiązującego spotkania z moją subiektywną (jak każda ludzka) interpretacją zjawisk społeczno-cywilizacyjnych, które mnie zajmują, oraz inspiracji dla własnych przemyśleń i poszukiwań, a jeśli interesuje Was mój tzw. dorobek naukowy, to coś tam sobie możecie znaleźć w necie. Nie wykluczam, że od czasu do czasu wrzucę coś z rzeczy, nad którymi obecnie pracuję, bo, rozstawszy się z większością swoich słusznych poglądów na wszystko, obecnie w ogóle mało co wykluczam. W październiku ubiegłego roku minęło 7 lat odkąd na własne życzenie, na mocy złożonego wypowiedzenia, pożegnałam się z karierą uniwersytecką i była to jedna z najlepszych decyzji, jakie podjęłam w życiu. Z szaf wyfrunęły kostiumy i szpilki, stosy przechowywanych latami testów zaliczeniowych, kolokwiów i innego trashu, z kręgosłupa zniknęła nieznośna sztywność, a z pleców ciężar obowiązku powagi. Między innymi dzięki temu dziś mogę Wam opowiedzieć i pokazać, jak to jest, gdy wytranscendujesz się z butów, żeby sobie obejrzeć stopy.

Bawcie się dobrze!

Małgorzata Gwarny.